LCD، IPS، OLED، و نقاط کوانتومی: همه اصطلاحات گیج کننده صفحه نمایش، توضیح داده شده است

این فناوری به قیمت زمان پاسخ کمتر و زاویه دید کم‌تر انجام می‌شود، به همین دلیل است که نسبت به IPS کمتر رایج است. آنها همچنین معمولا کمی گرانتر از پنل های IPS هستند، بنابراین اگر کنتراست برای شما مهم است، ممکن است انتظار داشته باشید که برای آن هزینه بیشتری بپردازید.

مینی ال ای دی: تیرگی موضعی در مقیاس کوچکتر

نور پس‌زمینه در اکثر نمایشگرهای LCD معمولاً در سراسر صفحه روشن می‌شود، اما تلویزیون‌ها با ارائه کم‌نور محلی راهی برای ایجاد کنتراست بهتر پیدا کردند. تنها مشکل این است که ایجاد مجموعه‌ای از نور پس‌زمینه که می‌توان به طور مستقل کنترل کرد، به سختی می‌توان به صفحه‌های کوچک‌تر کاهش داد.

Mini-LED را وارد کنید. مینی ال‌ای‌دی‌ها کوچک‌تر از نور پس‌زمینه‌های LED معمولی هستند (حدود 200 میکرون)، و این بدان معناست که تولیدکنندگان نمایشگر می‌توانند مقدار بیشتری را در فضای کوچک‌تر قرار دهند. به میزان هزاران منطقه کم نور محلی در نمایشگرهای لپ تاپ و تبلت. به بیان دقیق، Mini-LED یک فناوری نور پس‌زمینه است و می‌تواند با انواع مختلف پنل‌های LCD ترکیب شود، اما کنتراست و سطح سیاهی را در هر پنلی که در آن استفاده می‌شود بهبود می‌بخشد. همچنین فناوری به نام «Micro LED» وجود دارد که در آن پیکسل ها به عنوان نور پس زمینه خود عمل می کنند، اما در حال حاضر به نمایشگرهای فوق العاده بزرگ (و فوق العاده گران قیمت) محدود می شود.

OLED: جام مقدس سطوح سیاه

یکی از معدود جایگزین های کریستال های مایع، دیودهای ساطع کننده نور آلی (یا OLED) هستند. این پنل ها از پیکسل هایی استفاده می کنند که نور خود را ساطع می کنند و نیازی به نور پس زمینه ندارند. از آنجایی که هر پیکسل می‌تواند نور خود را ساطع کند، در قسمت‌های تاریک تصویر هیچ جریان نور اضافی وجود ندارد. سطوح سیاه در پنل‌های OLED عملاً بی‌نهایت است، زیرا هر پیکسلی که فعال نمی‌شود از نظر عملکردی مشابه زمانی است که نمایشگر خاموش است.

از آنجایی که هیچ نور پس زمینه ای در کار نیست، پنل های OLED در تولید تصاویر با کنتراست بالا و بازتولید دقیق رنگ فوق العاده خوب هستند. با این حال، برخلاف نمایشگرهای LCD، بیشتر مستعد سوختن هستند. همچنین شرکت های زیادی تولید کننده این پانل ها نیستند. در واقع، اکثر پنل‌های OLED توسط یک سازنده تولید می‌شوند: LG.

این باعث شده است که پنل‌های OLED گران‌تر از نمایشگرهای LCD معمولی باشند، اگرچه در سال‌های اخیر قیمت‌های معقول‌تری دارند. با این حال، اگر می‌خواهید بهترین تصویر ممکن را داشته باشید، احتمالاً با پنل‌های OLED مواجه می‌شوید و احتمالاً در مقایسه با صفحه‌نمایش‌های LCD با قیمتی ممتاز عرضه می‌شوند.

QD OLED و WOLED: OLED روشن تر

OLED های نقطه کوانتومی (یا QD-OLED) ورودی نسبتا جدیدی از سامسونگ به صحنه نمایش هستند. در حالی که OLED ها نور خود را ساطع می کنند، هنوز نیاز به استفاده از فیلترها برای تولید طول موج های قرمز، سبز و آبی دارند. OLED های معمولی از یک زیرپیکسل سفید برای تولید آن نور استفاده می کنند و روشنایی هر پیکسل را افزایش می دهند.

مشابه سایر نمایشگرهای نقطه کوانتومی، QD-OLED از OLED های آبی به عنوان منبع نور استفاده می کند که سپس به نقاط کوانتومی برخورد می کند تا نور قرمز و سبز لازم برای تولید یک تصویر تمام رنگی را ایجاد کند. این رویکرد مزایای OLED (بدون نیاز به نور پس‌زمینه جداگانه، تصاویر با کنتراست بالا) را با مزایای نقاط کوانتومی (نور کمتر در هنگام عبور از فیلترها، کنترل مستقیم بیشتر بر دقت رنگ از دست می‌دهد) تلفیق می‌کند.

نمایشگرهای اخیری که از QD-OLED استفاده می کنند از جمله زیباترین پنل هایی هستند که تا به حال در اینجا در WIRED آزمایش کرده ایم. برای مثال، Samsung S95C (8/10، WIRED توصیه می‌کند) ویرایشگر ارشد WIRED پارکر هال را با سطوح مشکی عالی، رنگ‌های پر جنب و جوش و زوایای دید گسترده‌اش منفجر کرد.

WOLED فناوری مشابهی است که هدف آن روشن‌تر کردن اشیا است، اما با یک لایه OLED سفید نیز همراه است. این مورد در مدل‌های رده بالای LG مانند C4 جدید (9/10، WIRED توصیه می‌کند) برای دستیابی به حداکثر روشنایی بیش از 1000 نیت استفاده می‌شود.

از آنجایی که پنل‌های QD-OLED و WOLED نسبتاً جدید هستند، نمایشگرهایی که از آنها استفاده می‌کنند احتمالاً در حال حاضر گران‌تر هستند، اما احتمالاً برای یافتن کیفیت تصویر بهتر در مانیتورهای بدون آنها به سختی فشار خواهید آورد.